Στις 9 Ιουλίου 1956, λίγο μετά τις 05:11 τα ξημερώματα, ένας σεισμός μεγέθους 7,5 Ρίχτερ συγκλονίζει την Σαντορίνη και τα γύρω νησιά, αφήνοντας πίσω του 53 νεκρούς και περισσότερους από 100 τραυματίες. Η καταστροφή είναι ανείπωτη: ολόκληρα χωριά ισοπεδώνονται, 529 σπίτια καταρρέουν ολοσχερώς, ενώ πάνω από 3.200 κτίρια υφίστανται σοβαρές ζημιές. Οι περισσότεροι κάτοικοι βρέθηκαν παγιδευμένοι στον ύπνο τους, ανήμποροι να αντιδράσουν.
Η φύση όμως δεν σταμάτησε εκεί. Ακολούθησε ένα από τα μεγαλύτερα τσουνάμι που έχουν καταγραφεί ποτέ στη Μεσόγειο, με κύματα ύψους έως και 25 μέτρων να σαρώνουν τις ακτές της Αμοργού, φτάνοντας μέσα σε λίγα λεπτά μέχρι την Κρήτη και την Πελοπόννησο. Το νερό μπήκε με ορμή στα σπίτια «σαν θεριό», παρασύροντας καΐκια, αποθήκες και ανθρώπινες ζωές. Ο φόβος και η αγωνία κυριεύουν τους κατοίκους, καθώς βλέπουν το κύμα να καταπίνει ό,τι άφησε όρθιο ο σεισμός.
Η τραγωδία αυτή δεν ήταν απλώς ένα φυσικό φαινόμενο. Ήταν μια βαθιά πληγή στην κοινωνική και οικονομική ζωή των νησιών. Η Σαντορίνη, που κουβαλούσε ήδη τη μνήμη παλαιότερων ηφαιστειακών καταστροφών, βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της οδύνης. Ο τουρισμός υπέστη σοβαρό πλήγμα για χρόνια, ενώ πολλοί κάτοικοι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τη γη τους, μεταναστεύοντας μαζικά προς την Αθήνα και τον Πειραιά για να βρουν ασφάλεια και μια νέα αρχή.
Η κρατική και διεθνής βοήθεια κινητοποιήθηκε άμεσα, προσφέροντας σκηνές, τρόφιμα και υλικά για την ανοικοδόμηση. Όμως, πίσω από την ανακούφιση, έμενε πάντα η πληγή της απώλειας και η ανάμνηση της νύχτας που η γη και η θάλασσα ενώθηκαν σε μια ανείπωτη καταστροφή.
Εκείνη τη μέρα, η Σαντορίνη και οι Κυκλάδες δοκιμάστηκαν σκληρά. Όμως, μέσα από τα ερείπια και τον πόνο, ξεπήδησε η αλληλεγγύη, η ελπίδα και η δύναμη των ανθρώπων να ξαναχτίσουν τη ζωή τους. Το 1956 έμεινε για πάντα χαραγμένο στη συλλογική μνήμη ως υπενθύμιση της ευθραυστότητας αλλά και της αντοχής της νησιωτικής Ελλάδας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου