Η τρυφερή περπατησιά του Γιάννη Μωραΐτη

Μια σχεδόν σιωπηλή συνέντευξη σε τρεις πράξεις με τον «αλανιάρη» δεξιοτέχνη του μπουζουκιού που είναι και πάλι καλά στην υγεία του.

 από Γεωργία Δρακάκη

Πράξη Πρώτη, τέλη Νοέμβρη 2018

Στο Αρχοντικό του Σαράντη, στην οδό Φυλής, συχνάζουν εδώ και χρόνια μουσικοί, τραγουδιστές κι ηθοποιοί. Όμως, αυτό δε σημαίνει ότι η παρουσία του «δασκάλου», όπως τον αποκαλούν πλέον, Μωραϊτη περνά απαρατήρητη. Πώς είναι δυνατόν; Κάθεται σε έναν από τους καναπέδες και απολαμβάνει τον φίλο του, Αλέκο Γλυκιώτη που παίζει στην ορχήστρα. Ο παλιός κοιτάζει τον επίγονό του με γλύκα και μαγκιά: από αυτά τα συστατικά είναι φτιαγμένο το βλέμμα του κυρίου Γιάννη.

Έτσι ξεκίνησα να τον αποκαλώ όταν άρχισε η σύντομη κουβέντα μας. Λίγα γνώριζα γι’ αυτόν-κυρίως το όνομα. Άλλωστε, ουδέποτε έλαβε την αναγνώριση που του αξίζει με βάση όσα έχει κάνει στην τέχνη του. Κατ’ επιλογήν, όπως δηλώνει ο ίδιος. Υποθέτω πως ένας άνθρωπος που έχει ζήσει γνήσια, ρεμπέτικη ζωή δεν έχει σχέση με κανάλια, παράθυρα, επίσημες πρεμιέρες και λοιπούς «μαϊντανισμούς».

Δεν μιλά πολύ, δε λέει πολλά. Του αρέσει να παίζει μπουζούκι. Γεννήθηκε σε αυτή τη ζωή για να ερωτευτεί και να παίξει...

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο ipolizei.gr